سندوسال

یه وقتا میخوام به اون دوستام که ازم بزرگترن دلداری بدم، هم صحبت حرفای دلی و فلسفیشون شم، اما به خودم میگم وایسا کنار و فقط شنونده باش. فقط تایید کن، نظرهای کوتاه بده. وقتی به کسی که ازت بیشتر عمر کرده سخنرانی تحویل میدی خستش میکنی. تو داری حرف میزنی و اون داره با خودش فکر میکنه این بچه با دو تا تجربه شبیه من چی داره درباره من و دنیام میگه؟ اصلا چرا خودشو شبیه من میدونه وقتی قد من لذت نبرده و درد نکشیده؟ چیزی بهت نمیگه، بهت گوش میکنه، اما خستش میکنی، از خودت خیلی ملو و نامحسوس ناامیدش میکنی. دربرابر بزرگتر از خودمون ها چیزی شبیه یه آدم فهیم مستقل اما آروم و متواضع باشیم. اونا دوست دارن. فک کنم مام بدمون نمیاد اگه تجربه اش کنیم.