روز انسانیت

زن ایرانی موجودیست که هیچوقت صلاحیت تصمیم‌گیری برای خودش را ندارد و همیشه یک مرد باید باشد که به او «اجازه» بدهد و صلاحش را بداند. اما همان موجود ضعیف حقیر، حالا مادر میشود. کاری خدایی میکند و یک انسان خلق میکند، و کاری پیغمبری میکند و یک شخصیت میپروراند و رشد میدهد. با کدام قدرت و بلوغ؟ کدام فهم و منطق؟ همانی که تا به حال سرکوب میشد... 

زن ایرانی موجودیست که اغلب فقط وقتی در بستر مرگ افتاد یاد بزرگواری ها و عشق بی دریغ و بهشت زیر پایش می‌افتند. و اغلب فقط وقتی در خاک آرمید متوجه ارزش و اهمیتش میشوند. عشق و احترام به زن ایرانی کمتر در وقت جوانی و سلامتی نصیبش میشود و بیشتر باید امیدوار باشد که در علم برزخ هم کسی باشد و اجازه شنود دنیا را بهش بدهد، بلکه ببیند و بفهمد که یک عمر کنار کسانی رنج تنهایی و بی محبتی کشید که تا این حد عاشق و دلبسته‌اش بودند...