جور قشنگش باشید

آدم اگه تجربه ی آمد و شد با بقیه رو داشته باشه تو زندگیش، تو گذشته اش، الانش، کم کم فرق یه آدم مهربون واقعی و باهوش و سالم رو با یه شخصیت خراب روحی و فرهنگ خیلی متفاوت با خودش میفهمه بعد دیگه براش راحته تشخیص مدل آدما. دیگه لازم نیست یه ماه باهاش حرف بزنه تا یه کم بشناستش و تا بیاد بشناستش دل بسته باشه بهش، بلکه سه چهار تا جمله که خودش داوطلبانه شروع کنه به گفتن، خودش فرهنگ و سواد و خانواده و شخصیت و حتی تجربه های گذشتشو هم لو میده. 

فقط مشکل اینجاست که اونی که میخوای باهات بمونه خودش باهوشه، میفهمه چرا موندنیه بین دوستات، ولی اونی که در قواره تو نیست و باید بره از دورت، تو دسته باهوشا نیست، نه تنها خودش نمیفهمه که نمیشه هم بدون توهین و دادبیداد و بلاک ( ! ) بهش فهموند!