روانی آزاد

م را همان روز که س جواب سلامش را نداد کنار گذاشتم. چون خوب میدانستم که س آدم بچه بازی و کارهای بی فکر و منطق نیست و حتما م جزو مزخرف ترین آدمهای مملکت است که اینجوری کنارش گذاشته. من هم همان روز کنارش گذاشتم اما جایی هم برای عوض کردن نظرم خالی نگه داشته بودم. خودم شناختمش و صبر کردم او خودش ثابت کند که آدم درستی است یا غلط. و وقتی ثابت شد که از مزخرف ترین های مملکت است از کنار گذاشتنش ناراحت نبودم. چرا که ماه ها پیش این کار را کرده بودم و نبودنش را نعمت میدانستم.

ص را هم همینطور شناختم. وقتی دوستانش درموردش حرف هایی میزدند که اصلا خوب نبود، ولو بین شوخی هایشان که هرکس باشد فکر میکند شوخی بود، جدی نبود؛ اما من او را هم ماه ها قبل از امروز که کنارش گذاشته ام شناخته بودم و ازش ترسیده بودم. آدمهای خطرناک زندگی حتی برای خودشان هم خطرناکند. اینکه فلانی میگوید "من خیلی خوبم و خدا رو شکر که همه دوسم دارن" یعنی هی آدمها، از من فرار کنید یا پی تمام آسیب های وحشتناکی که بهتان خواهم زد را به تن بمالید. یعنی من از آن گروه روانی های آزاد ایرانم که نه تنها خبر ندارم که روانی ام، روانی بودن را فحش میدانم و تحویل خودت و جد و آبادت میدهم.