همسایه

ما از بعضی آدما خوشمون میاد. چون با بقیه فرق های هیجان انگیز دارن. مثلا خیلی شیطونن و پر از انرژی زندگی، یا خیلی هنرمند و خلاق، یا خیلی خونگرم و رفیق باز و اهل سفر؛ بعد دلمون میخواد این آدما رو به دست بیاریم تا مال ما باشن، با ما باشن، که ما صاحب این فرق های هیجان انگیز اونا با بقیه باشیم و زندگیمون رنگی رنگی بشه. اما نمیدونیم که قضیه از بیرون اینقدر فانتزی و سادس. نزدیک شدن به یه آدم خلاق و شیطون و فول انرژی کار یه آدم مبادی آداب امر و نهی کن نیست. بودن با کسیکه سفرو به مهمونی های خانوادگی ترجیح میده کار یه خونه نشین افسرده نیست. آدم باید خودشم یکی از این جنس باشه. تا به اون آدم بیاد. تا باهاش هم شونه بشه. تا به اصطلاح لایقش باشه. زندگی واقعی یعنی باهم رفتن، نه رفتن یکی و نشستن و پز دادن دیگری. همیشه خواستنیامون توانستن نمیشه. و حسرت ها هم یه جا از زندگی هستن، وجود دارن، حقیقت دارن...