kind of you

باور داشتم که اینکه جواب محبتو ندی، برعکس بدی، فراموشش کنی، بگی "منکه ازت نخواستم میخواستی نکنی" و حتی انکار کنی، طبیعیه. باورم شده بود که باید قبل محبت کردن به آدما فکر کنم که اونقدر بزرگ هستم که کاری براش کنم و بعد که دلمو شکست و زیر پامو خالی کرد منتشو حتی تو دل خودم نذارم سرش؟ اونقدر بی توقع باشم؟ اونقدر محبتو یه طرفه فدا کنم؟ بی توقع؟ یه طرفه؟

امشب بین خانواده ای بودم که قبلا به هم محبت کرده بودن، حالا داشتن جبران میکردن واسه هم. باز با محبت. که باز باید جبرانش کرد. و باز... 

شوک بود برای منی که باور کرده بودم جواب محبت لزوما محبت نیست. برای منی که دور و برم هیچکس حافظه خوبی نداره و وقت نداره و واسه مهربون بودن دلیلی نداره...

هرجور میخوای با زندگی کنار بیای، زندگی هاره، همش بهت سیلی میزنه...