با حداقل ها سر کردن

نه اونقدر خوبم که آدما شیفته ام باشن، نه اونقدر بد که ازم متنفر باشن. نه اونقدر محبوب که همیشه دورم شلوغ باشه، نه خیلی منفور که همیشه تنهاترین باشم. نه زیاد بدشانس، گرچه شاید بودم همیشه، اما هنوز خیلی امیدوار. نه اونقدرها هم عالی تو قشنگی، تو کار، تو هنر، تو خانواده و ثروت، و نه خیلی فقیر تو تمام اینا.
آدمی به این متوسطی فقط به یه تعداد آدم باکیفیت احتیاج داره برای خودش، که خیالش راحت باشه زندگیش پوچ نیست. به اونقدری ثروت احتیاج داره که در ازای هر خواستن کوچیک و نداشتن و نتونستنی احساس بدبختی نکنه. و اونقدری کار کنه و هنر داشته باشه که احساس بی هویتی نکنه. همین، و نه چیزی بیشتر از این.
خدانکنه خدا زندگی کسی رو به روزگاری بکشونه که همین حداقل ها هم بشن حسرت و سعی برای رسیدن بهشون خستگی مفرط بیاره براش...